• Şamil Ənvər oğlu Tağıyev 1986-cı ildə Göyçə mahalında anadan olub.  1988-ci ilin məlum hadisələri zamanı ailələri Şəmkir rayonuna pənah gətirib. O,  tam orta məktəbi bu  rayonda bitirib.  2005-ci ildə Bakı Dövlət Universitetinin Tarix fakültəsinə daxil olub,  2009-cu ildə Universiteti əla qiymətlərlə başa vurub. Hələ orta məktəb illərindən yaradıcılığa başlayan Şamil tələbəlik illərində ədəbi mühitdə öz dəsti-xətti ilə tanınıb. Yazıları və şeirləri  “Ulduz” jurnalında dərc olunub. 2008-ci ildən 2014-cü ilə kimi Aztv-də,  Dövlət Radiosunda  ssenarist və redaktor  vəzifələrində çalışıb və bir neçə verilişin ideya müəllifi olub. “Səngərə məktub” və “Zəfərə doğru” verilişləri tamaşaçılar tərəfindən sevilib və böyük reytinq qazanıb. Müdafiə Nazirlliyinin fəxri fərmanına layiq görülüb. Yazıçı Şamil Ənvər oğlunun 2017-ci ildə  “Dağılasan ürəklərə” ilk şeirlər kitabı  işıq üzü görüb. 

 

MƏN BÜTÖV AZƏRBAYCANAM

Bir vaxtlar dünyanın  özünə də

Meydan oxuyan,

İrəvanı,

Göyçəni,

Təbrizi,

Kərkükü,

Həmədanı,

Dərbəndi və neçə-neçə doğma yurd

Yerlərimizi özündə birləşdirən,

Qorqud Dədəmizdən ad alıb,

İgidliyi və böyüklüyü ilə düşmən

gözünə ox kimi saplanan Oğuz

İgidlərinin Vətəniyəm Mən...

Sonra...

Sonra yağıların min fitnə-feliylə,

Min yerə didilib-parçalanan,

Insanı insanından,

Doğması doğmasından,

Parçası parçasından ayrı düşən bir

Ulu Vətən...

Mən Azərbaycan övladıyam-

Tarixin bu qədər acısını yaşadığıma

Rəğmən ayaqda dimdik durmağı

Bacaran,

Hər faciəmizdən bir dərs alıb,

Dostunu,

Düşmənini tanıya bilən

Qisasını alan

Azərbaycan oğluyam...

 

ANA

Oxşa o saçları, sev o ürəyi,

Tut o qabar-qabar olmuş əlləri.

Barı bircə dəfə bir körpən kimi,

Sarıl o qadına, heç anam demə.

 

Sadəcə sarılman yetəcək ona,

O səssiz sarılman sevinci olub

Gülüş qonduracaq o qırış üzə,

Sabaha  min ümid verəcək ona.

 

Sənin yollarında ağarıb o saç,

Sənin nadincliyin acısı olub.

Baxma ki, alnında neçə qırış var,

Nə vaxtsa bir sevgi yazısı olub.

 

Zamanla ürəyi elə dolub ki,

Toxunsan min yerdən acısı çıxar,

Hər dəfə üzünü gülən görübsən,

O isə danışsa ürəyin susar.

 

O qadın bir adi qadın deyil ki...

Sən boyda əsəri yazıb qanıyla.

Unudub özünü, qadınlığını,

Səninlə doğulub ana adıyla.

 

Qoyma o gözləri bir də ağlasın,

Ata ol, oğul ol, yoldaş ol ona.

Daha nə istəyir Tanrıdan, səndən,

Tək bircə kəlmən də bəs edər ona.

 

GƏLSƏM

Gəlsəm, əllərini tutmağa,

Gəlsəm,

Sevsəm, o alnından öpməyə

Gəlsəm,

Sən də bir naz edib “dəlim”

Deyərsən?..

Açsam qollarımı, alsam

Qoynuma,

“Xoşbəxtəm” sözünü yazsan

Alnıma,

Desəm gəl ömrümə, bu eşq

Dünyama,

Astaca “hardasan, gəlim”?

Deyərsən?

Desəm saçlarımı oxşayan əl

Ol,

Hər an sevgi qoxan ətirli

Gül ol,

Mənə ümid verən şirin bir

Dil ol,

Sarılıb boynuma “olum”

Deyərsən?

Desəm, gəl qəlbimi oyat

Döyünsün,

Sevginə bürünüb, eşqlə

Öyünsün,

Bir səbəb tapsın da gülsün,

Sevinsin,

“Gəlim bir ömürlük qalım””

Deyərsən?

Aradan çox qısa zaman

keçməmiş,

Hələ telefonum əldən

Düşməmiş,

Qapıdan bu yandan

“kimsən” deməmiş,

O yandan gülərək “gəlim”

Deyərsən?

 

O DEYİRSƏN HA

O deyirsən ha,

Bir gün gələcək

Sevinəcəm mən də

Tutuacam bir sevinc kələfinin

Ucundan

Və gedəcəm sevinə-sevinə bir ömürün

Boyunca.

Bax elə o gün ki, gəlməz ki, gəlməz...

Elə o bir gün üçün yaşarsan əslində,

ən çox da elə o gün üçün ağrıyar

ruhun.

Hər sabah o gün olacaqmış kimi

Oyanarsan,

Qaçarsan işə, gücə, qarışar başın..

Və bir də günün sonunda baxarsan ki,

Bu gün o gün deyilmiş sən demə...

Bu gündən sabaha isə bir sınıq

Ümidin qalar,

Içini doğraya-doğraya...

O deyirsən ha,

Barı bir insana güvənim,

Bir dostum olsun,

Dost deyirəm ha sənə...

Hətta bir az da içini açarsan nə olur

Nə olmaz deyə...

Bax elə o insan olar səni insanlara

Küsdürən,

Təkliyə yoluxduran...

O deyirsən ha,

Bu nə sevməli ürək,

Bu nə tutulası əl,

Bu nə gözəl insandır deyə.

Bax elə o ürək olar ürəyinin ağrısı,

O əl olar əllərinin boşluğu,

O kəs olar ümidsizlik çoxluğu...

İllərinə baxarsan,

Baxarsan,

Sonra dəli kimi qışqırmaq gələr

Içindən,

Sonra da heç nə,

Dəli kimi susarsan...

O deyirsən ha,

Bu nə yaşamalı arzudur,

Bu nə xoş xəyaldır.

Içindən də bir gözəl yaşamaq keçər

Bu arzunu,

Bu xəyalı...

Bax elə, ən çox da o arzunun

Ayağından daş asılar,

Bir türlü gerçək olmaz ki, olmaz...

O deyirsən ha,

Bir daha nə sevmək olsun,

Nə güvənmək,

Nə də...

Yenə də açarsan içini heç nə

Olmamıış kimi,

Paylaşarsan hər şeyi.

Danışarsan Söz dilində,

Ya da bir melodiya,

Ya da ki bir Şəkil dilində...

Bir də güvənmərəm demə,

Güvənəcəksən yenə,

Həm də necə...

Bir də sevmərəm demə,

Sevəcəksən yenə,

Həm də necə...

Bütün dünyanı,

Bütün insanları sevəcəksən yenə,

Həm də necə...

Bilirsən niyə?

Çünki, sən daş deyilsən!

Çünki sən İnsansan!..

Hazırladı: Tahirə AĞAMİRZƏ