(Əvvəli: https://vetensesi.az/page/29/news/29928)

Ata nəvazişindən məhrum olan balaca qəhrəmanımız ilk günlərdə bu dərdə dözə bilməyəcəyini sansa da, fəqət Uca Allah ona heç kimdə olmayan güc-qüvvət, iradə və öz məqsədləri üçün çalışmaq əzmi bəxş etdi. Bu o gün idi – balaca oğlanın atası haqqın dərgahına qovuşduğu gün. Elə həmin gün əmisi balaca oğlanı yanına çağırdı və dedi: "Bu gündən sonra sənin atan mənəm!" Bu cümlə onun ürəyinə təpər, qollarına güc-qüvvət verdi. Azyaşlı bir qədər sevinsə də, qəhər onu boğurdu, çünki atanın yoxluğuna dözmək bu hekayəni oxumaq qədər asan deyildi...

Balaca oğlanın qardaşı hərbi xidmətdə idi. Bacıları isə ərdə olduqlarından bütün yük onun çiyinləri üzərinə düşürdü. O, anasına əziyyət olmasın deyə, hər çətinliyə qatlaşırdı. İndi təsəvvür edin: doxsanıncı illər və ailənin fiziki, mənəvi çətin kənd həyatı. Bu həyat "Məşəqqət yolçusu" üçün cümlə halına salınmayacaq qədər ağır və ağrılı idi.

Balaca oğlan hər gün dağa qalxar, kiçik, lakin vaxtsız qabarmış əlləri ilə odun qıraraq evə gətirərdi ki, qışın dondurucu soyuğu anası ilə onu üşütməsin. Əslində, hər ikisinin qəlbi çoxdan donaraq buz parçasına çevrilmişdi! Buna baxmayaraq, balaca qəhramanımızın əmisi tez-tez onları ziyarət edir, oğlanın qəlbinə vurulmuş kilidi açmağa çalışırdı. Amma bacara bilmirdi. Axı, bunun üçün ilk olaraq kilidlənən ürəyin açarını tapmaq lazım idi. Əmi çox cəhd etsə də, bacara bilmədi ki, bilmədi. Bir sabah oğlan günəş şüalarının torpağın canına hopması ilə yuxudan oyandı. Diqqətlə ətrafı dinlədi. Əmisigilin həyətindən çox sayda insan səsi eşidilirdi. Kimin nə dediyi aydın şəkildə başa düşülməsə də, sanki yenə kimlərsə ağlayır, yenə kiminsə arzuları yarım qalmışdı. Balaca oğlan ağır-ağır addımlarla əmisigilin həyətinə doğru irəliləyirdi. Getdi, getdi qəflətən dayandı və hər şeyin fərqinə vardı. Bu səfər onun qollarındakı zəncirləri qırmağa çalışan, ona ata əvəzi ola biləcək insan, yəni əmisi bu dünyaya əlvida demişdi! Bu qədər müsibət, bu qədər faciə. Gəl indi toparlan, çarə tap dərdinə... Azyaşlı nə etmək lazım olduğunu həqiqətən bilmirdi, amma zamanla əmin olduğu və həyatın ona başa saldığı bir gerçəklik var idi: "Bəzi olacaqları insan əvvəlcədən bilmir". Baş verən son hadisələr ona daha çox ümidsizlik gətirdi.

Günlər keçdi, ay oldu, bir gün oğlan bərk xəstələndi. Özü də yerindən heç qalxa bilmədi. Daha bir neçə gün keçdi. Balaca oğlan düzəlməkdənsə, daha çox geriyə gedirdi. Onu həkimə aparmaq lazım idi. Amma bunun üçün pula ehtiyac yaranırdı. Pul isə bu dövrdə qəlbi qırıq ailələrin əksəriyyətində tapılmaz sərvət idi. Balaca qəhrəmanın çox uzaqlarda bir dayısı var idi. Oğlanın halının ağır olduğunu eşitdiyi gün bütün iş-gücünü ataraq onun yanına gəldi. Anasından başqa heç kimi olmayan oğlan dayısını görəcək çox sevindi. Çünki o bilirdi ki, dayısı gəlibsə, onu həkimə aparacaq. Belədə olur. Dayısı oğlanı həkimə aparır, şükür ki, oğlanın ciddi bir problemi çıxmır. Sadəcə soyuqlamışdı. Həkim müayinəsi bitdikdən sonra dayısı yenidən oğlanı gətirib anasına təhvil verir. Sonra öz işləri üçün gəldiyi məkana yol alır. Həkimlərin müayinəsindən sonra oğlan özünə gəlir, amma yenə də bir dəqiqə boş dayanmırdı. Günorta məktəbdən evə gəlib yenə də kəndin əzəmətli dağına odun gətirmək üçün yola düşürdü. Bununla belə dərslərindən heç də geri qalmırdı. Dünya xəritəsini adındakı hərflərin sayı kimi əzbər bilirdi.

Balaca oğlanın yaşadığı acıların, çəkdiyi bəlaların üzərindən bir xeyli vaxt keçmişdi, amma onun qorxduğu başqa bir mənzərə də vardı. Nə idi sınmış qəlbin parçalarını daha bir neçə zərrəyə bölən? Kənd yerində bəzən gecə vaxtı işıqlar sönür, hər yer zülmətə qərq olurdu. Xeyr, oğlan işıqların sönməsindən yox, işıqlar söndükdən sonra itlərin hürüşməsindən qorxurdu. Bu səs ona heç xoş deyildi, çünki bu zaman oğlan qəlbində qəribə hiss keçirirdi. O, itlərin hürüşməsini Xocalını məhv edən quldurların səsinə bənzədirdi. — "Xocalı dərdindən atam getdi, görəsən, anam da öləcək?", deyə bu qəmli sual onun ağlından çıxmaq bilmirdi. Təsəlli tapılacaq bir məqam isə zaman idi. Balaca oğlan bilirdi ki, zaman keçəcək hər şey öz yoluna düşəcək. Necə deyərlər: "Hər dərdin dərmanı ötüb keçən zamandır". İndi gəl bu zamanın keçməsini gözlə. Şübhəsiz, o, gözləyirdi, amma bir söz daha deyirdi: — "Saatın əqrəblərindən daş asıldığını da gördüm".

(Ardı var).

Maarif MƏMMƏDLİ,

BDU-nun Jurnalistika fakültəsinin tələbəsi