• 1993-cü ilin qarlı-çovğunlu, şaxtanın iliyə işlədiyi dəhşətli günlər heç vaxt unudulan deyil. Həmin günlərdə Kəlbəcərdə yola düşən sonuncu vertolyotu yola salanlardan biri də Nəsimi olub. Bir gün əvvəl atası və bacısının ailəsini rayondan çıxaran sonuncu avtomobillərlə yola salıb, səhəri günü isə ixtiyar yaşında olan əmisi Həmidi çox çətinliklə hava nəqliyyatına mindirib. 37 yaşlı gənc təəssüf hissi sonuncu dəfə doğma yerlərə göz gəzdirərək qarlı dağlar, buz bağlamış yollarla Murova doğru istiqamət götürüb. Arxada düşmən, başın üstündən sağa-sola viyıldayan avtomat güllələri, qışın iliyə işləyən sazağı...

“Hər yer təhlükəli idi, dağların başında, dolaylarda mövqe tutmuş erməni quldurlarının yağdırdıqları güllələrə hər an hədəf ola bilərdin. Əvvəlcə Qamışlıya, oradan Murov dağının ətəyindəki dar dağ yolları ilə Toğana kəndinə getdim. Göygöl rayonuna gedib çıxana qədər həmin yollarda üzləşdiyimiz məhrumiyyətləri, yurd itkisinin ağrısını təsvir etməyə, bəlkə də, ən qüdrətli yazıçı qələminin də gücü çatmaz”, - deyə Nəsimi Əhmədov söhbətində həmin günləri xatırlayıb.

O, çox böyük çətinlik və məhrumiyyətlər yaşayaraq Bakıya gəlib çıxıb. “Kəlbəcərlə vidalaşdığım həmin günləri heç kəsə arzulamıram. Amma Kəlbəcərin azad olunması xəbəri, əlbəttə ki, hamı kimi məni də hədsiz sevindirdi. Uşaqlığım, gəncliyim, doğmalarım hamısı gözlərimin önünə gəldi. Hər kəs üçün doğulduğu yer, dünyaya göz açdığı məkan gözəldir. Bu, tamamilə təbiidir. Amma dağlar qoynunda yerləşən Kəlbəcər haqqında məşhur geoloqlardan birinin ifadəsi yadımda qalıb. O deyir ki, kim Tərtərçay dərəsini seyr etməyibsə, İsveçrənin gözəlliyinə yalnız o məftun ola bilər. Kəlbəcərin loğman havası, minbir dərdin şəfası olan suyu can dərmanıdır, dağları, dərələri, qayaları, meşələri önündə heyrətlənməmək mümkün deyil”, - deyə həmsöhbətimiz bildirir.

Kəlbəcəri Şəhəri Günü ilə əlaqədar yaşı 70-i haqlayan Nəsimi ilə əlaqə saxladıq. “Vətən müharibəsindən sonra rayonumuzun bir güllə atılmadan boşaldılması çox yaxşı xəbər oldu. Mən də, ailə üzlərimiz də hədsiz sevindik. Sevinc hissi ilə yanaşı, aradan ötən müddətdə itirdiklərimizi də yada salanda istər-istəməz təəssüf hissi keçirməli, kədərlənməli olursan. Ən çox məni göynədən 2016-ci ilədək Kəlbəcər yolu gözləyən atamın bundan xəbərsiz dünyadan köçməyi oldu. Dörd il əvvəl dünyadan köçən anam Məhluqə xəbər tutsa da, o yerləri gedib görə bilmədi. Tağı əmim, Əlif əmim, Həmid əmim, qaynatam Mail kişi, qaynanam Ruqiyyə xanım yurd həsrəti ilə dünyadan köçdülər. Son dörd ildə hər il gedib evimizi, doğma yerləri ziyarət etmişəm. Nankorlar yeddi-səkkiz otaqdan ibarət evimizi, məhləmizi, geniş həyətimizi, meyvə ağaclarını nə günə salmışdılar? Ailəmizin yeni üzvləri olan nəvələrim Nəsimi və Aqil də gedib ata-baba ocağını ziyarət ediblər. İndi yeni Kəlbəcər tikilir, yeni yollar çəkilir, küçələr, parklar salınır. Sağlıq olsa, gələn il gedib dost-tanışla ad günümü orda qeyd etmək istəyirəm. Bir də sevinirəm ki, yeni nəsil, o cümlədən nəvələrim babalarının doma ocağında yaşayacaqlar. Bu, mənə hədsiz sevinc və qürur hissi verir”. (AZƏRTAC)